Τι μεσολάβησε και γίναμε τόσο απαθείς; Συνηθίσαμε απλά τη φρίκη ;
Ή τα παιδιά του πολέμου είναι παιδιά μιας άλλης πραγματικότητας ;
Με τι εικόνες άραγε να έχουν γεμίσει τα μάτια ενός παιδιού που προέρχεται από εμπόλεμη ζώνη ;
Σίγουρα με πολύ περισσότερες απ’ όσες μπορούμε να φανταστούμε, αν αναλογιστούμε ότι συχνά δεν αντέχουμε να αντικρίσουμε ούτε στην οθόνη μας εικόνες φρίκης από πεδία μαχών ή πνιγμούς στο Αιγαίο …
Άλλοτε πάλι βέβαια έχουμε εξοικειωθεί τόσο με το «πρόσωπο του τέρατος», που τίποτα από αυτά δεν μας κάνει εντύπωση με αποτέλεσμα να τα προσπερνάμε, θεωρώντας τα δεδομένα.
Τα παιδιά του πολέμου και του διωγμού ζουν με το τραύμα της ψυχής τους ανοιχτό. Ένα τραύμα που θα συνεχίσει να αιμορραγεί καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής τους, ακόμα και της ενήλικης. Το σύνολο αυτών των οδυνηρών συνθηκών και εμπειριών, θα ριζώνει πάντα στον ψυχισμό τους, από τον οποίο δεν θα μπορέσουν να απεγκλωβιστούν ποτέ. Γι’ αυτά τα παιδιά ο χρόνος θα παραμείνει στάσιμος και η μνήμη θα αναζωπυρώνει την οδύνη, η οποία θα εκφράζεται με σωματικούς πόνους, δυσκολίες στον ύπνο και εφιάλτες, με δυσκολίες στην κοινωνική τους αλληλεπίδραση, όπου εκφράζεται έντονα στις ζωγραφιές τους. Οι τραυματικές μνήμες αυτών των παιδιών στην ψυχική ανάπτυξη τους, θα επηρεάσει και τις επόμενες γενιές, μιας και περνούν στη συλλογική μνήμη τους.
«Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά, κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι. Κανένας δε σέρνεται κάτω από φράχτες, κανένας δε θέλει να τον δέρνουν να τον λυπούνται, κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία όπου το σώμα σου πονούσε ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη από μια πόλη που φλέγεται και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ είναι προτιμότερο από ένα φορτηγό γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου, κανένας δε θα το μπορούσε, κανένας δε θα το άντεχε, κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό…»
Ερχόμενος σε επαφή με δομές προσφύγων, συζητώντας με αυτά τα παιδιά, αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή τους δεν θα είναι καθόλου εύκολη, μιας και οι σκέψεις από τους νεκρούς γονείς, από τις σειρήνες του πολέμου, τα καταφύγια, τις βόμβες και τα διαμελισμένα σώματα θα τους ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους .
Ίσως σου περιγράψουν ότι οι γονείς τους είναι ψηλά στον ουρανό ,δείχνοντας με το δάχτυλο και κάνοντας ήχους «μπουμ μπουμ»… οι εικόνες της βίας, έρχονται επανειλημμένα στο μυαλό τους κάθε νύχτα και κάθε μέρα, θυμάμαι ένα παιδί να μου λέει πως κρέμασαν την μητέρα και τον πατέρα του μπροστά του για παραδειγματισμό , πόσες μέρες περπάτησαν ,κολύμπησαν ,μπήκαν σε βάρκες και σε φορτηγά κρυμμένοι, ώστε να φτάσουν στην Ελλάδα μαζί με την αδερφή του για να γλιτώσουν από την φρίκη του πολέμου .
Τα ονόματα των παιδιών και τα κείμενα έχουν διαμορφωθεί για λόγους προστασίας.
Το όνομά μου είναι Αζίζζ…
αυτό λέω και ξαναλέω καθώς η βάρκα γέρνει στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου. Γέρνει… «Αλλάχ, βόηθα». Είναι η φωνή της μάνας που με κρατά απ’το χέρι. Το αριστερό χέρι, γιατί το άλλο ζωγραφίζει πάνω στο νερό ένα δέντρο. Είμαι εγώ αυτό το δέντρο. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Χάθηκε η μάνα στο βυθό. Έμεινα μόνος. Δέντρο χωρίς ρίζες. Η βάρκα ξεφουσκώνει και το λιμενικό μας μαζεύει. Κρίμα! Η μάνα δεν πρόλαβε να δει αυτή τη χώρα. Πράσινη χώρα. Θαρρώ πως εδώ, θα βγάλω πάλι ρίζες…
θα ανθίσω.
Είναι μέρες τώρα που νιώθω ντροπή, όταν κατουράω πάνω μου. Η δασκάλα με παίρνει στην άκρη και με αλλάζει. Καλή δασκάλα….σαν μάνα γλυκιά… και ας πιστεύει σε άλλο Θεό…και ας μην καταλαβαίνει τη γλώσσα μου. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που ρίζωσα…ναι! Ρίζωσα σε αυτό τον τόπο. Οι συμμαθητές μου μου θυμίζουν τους φίλους που άφησα πίσω. Παιχνίδια στο προαύλιο εδώ, παιχνίδια στο προαύλιο εκεί. Όλος ο κόσμος ίδιος… μοιράζεται σε καλούς και κακούς. Φαντάζομαι τον εαυτό μου Murabbi Taeκwon-Do, δηλαδή προπονητή και νιώθω ήδη περήφανος. Σιγά σιγά μαθαίνω ελληνικά. Η δασκάλα μου λέει ότι σε λίγο καιρό θα τα μιλώ τέλεια. Θα μοιάζω με Έλληνα. Μα εγώ θέλω να μάθω τα ελληνικά για να μοιραστώ μαζί σας, όλες εκείνες τις στιγμές της ευτυχίας που έζησα στη χώρα μου, πριν η Ταλιμπάν τη διαλύσουν. Θέλω να σας δείξω και το μαγικό μου λουλούδι. Το έκοψε η μάνα μου από τον κήπο και το έχωσε στον κόρφο μου. «Για να μην ξεχάσεις τη μοσχοβολιά της γης σου», μου είπε. Και από τότε αυτή μοσχοβολιά πότισε όλη μου τη ζωή. Με το νερό της Ελλάδας το ποτίζω και αυτό ανθίζει.
Το όνομά μου είναι Αμπντάλλα…
και το ταξίδι μου μοιάζει με αυτό του Οδυσσέα. Η φωτιά του πολέμου διέλυσε την οικογένειά μου στη Δαμασκό και αναγκάστηκα να φύγω για να γλιτώσω στη Σμύρνη. Εκεί, δούλεψα σκληρά. Δεκατρείς ώρες την ημέρα για πέντε περίπου μήνες. Και από τη Σμύρνη, μέσα σε ένα πλοίο του θανάτου, βρέθηκα σε ένα ερημικό νησί. Με μια μικρή βάρκα με έβγαλαν στην Κω. Σκοπός μου ήταν να φτάσω στην Γερμανία μέσω της Σερβίας. Όμως στην Κω, συνάντησα έναν Σύριο μεταφραστή, που με συμβούλεψε ότι θα καταφέρω να πάω στην Ευρώπη, μέσω της @@@. Μου έκαναν όλες τις ιατρικές εξετάσεις που έπρεπε και έμεινα σε ένα κέντρο υποδοχής προσφύγων. Εκεί, γνωρίστηκα με άλλα παιδιά που τα ένιωθα σαν αδέλφια. Πέρασα καλά μαζί τους. Αργότερα με έστειλαν στην Πάτρα, μια ωραία τουριστική πόλη. Στην Πάτρα γνώρισα μια δασκάλα ζωγραφικής και με τη βοήθειά της, έκανα μια έκθεση ζωγραφικής. Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί! Όταν νιώθεις σαν ζητιάνος στην άκρη του δρόμου… ασήμαντος να προσφέρεις στην κοινωνία… έρχεται μια έκθεση ζωγραφικής και σε κάνει σημαντικό. Τώρα ξέρω πως στην Ελλάδα ξέρω μετά από μεγάλη προσπάθεια και με περισσότερη υπομονή, μπορώ να προσφέρω και εγώ. Έχω συναντήσει πολλούς φιλικούς ανθρώπους και είναι πολύ σημαντικό για μένα να βρίσκομαι ανάμεσά τους. Έχω χρέος να φτιάξω τη ζωή μου και να ακολουθήσω τα όνειρά μου. Θα συνεχίσω να παλεύω για αυτά.
Συρία, θα γυρίσουμε πίσω!
Το όνομά μου είναι Αμίρρ…
και είμαι από το Αφγανιστάν. Η ζωή μου μοιάζει με ετοιμόρροπη σκάλα που διαρκώς πάνω της, χάνω την ισορροπία μου. Έτσι και η χώρα μου μετά από 34 χρόνια πολέμου. Οι τελευταίες εικόνες που πήρα μαζί μου ήταν σπίτια ισοπεδωμένα, τρομοκρατικές επιθέσεις και νεκρά αδέλφια. Έχασα τον πατέρα και τη μάνα μου και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Μετά το θάνατο των γονιών μου δεν είχα κανέναν και δεν μπορούσα να ζήσω πια εκεί. Το να έρθω στην Ευρώπη ήταν μονόδρομος. Ήθελα να τελειώσω και κάποια σχολή. Ταξίδεψα από τόσο μακριά, μήπως και μπορέσω να σώσω τη ζωή μου. Από την Ελλάδα δεν μπόρεσα να περάσω στην Ευρώπη γιατί ο δρόμος είναι κλειστός για τους πρόσφυγες. Θέλω να με καταλάβετε. Δεν ήρθα για διασκέδαση, αναγκάστηκα να έρθω. Θέλω να μάθω τη γλώσσα σας και να γνωρίσω τον πολιτισμό σας. Και σας παρακαλώ, όταν βλέπετε ένα μεγαλύτερο σε ηλικία παιδί να πηγαίνει σε μικρότερη τάξη στο σχολείο, μην το κοροϊδεύετε. Βοηθήστε τον, υποστηρίξτε τον! Ελπίζω σε έξι περίπου χρόνια να είμαι στην Ευρώπη, όπου θα μπορέσω να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Ονειρεύομαι να σπουδάσω. Να τελειώσω τη σχολή μου, να παντρευτώ τον άνθρωπο που επιθυμώ και να ζήσω τη ζωή που θέλω, μια ζωή ευτυχισμένη. Στο καινούργιο μου σπίτι μου θα έχω τη φωτογραφία με τους γονείς μου και μένα από τα πρώτα μου γενέθλια. Αυτή η φωτογραφία έχει πολύ μεγάλη αξία για μένα, γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που έχω από αυτούς και την παλιά μου ζωή. Το σπίτι μου θα είναι η ελπίδα μου να ξεχάσω τον πόλεμο και τις δυσκολίες που έχω περάσει. Θέλω εκεί μέσα να ζήσω τις καλές μέρες του μέλλοντος.
