«Ιστορική βραδιά» χαρακτήρισε την βραδιά (14/1) ο μοναδικός συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος, ανεβαίνοντας στη σκηνή για να διευθύνει τη μεγάλη συναυλία (συναυλία-αφιέρωμα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Σταύρο Ξαρχάκο).
Στο στάδιο, βρέθηκαν περίπου 20.000 άνθρωποι -κάθε ηλικίας- για να τιμήσουν τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη.
Αρχικά αναφέρθηκε στο Προεδρικό Διάταγμα που υποβάθμισε τα πτυχία των καλλιτεχνών, εξισώνοντάς τα με το απολυτήριο λυκείου.
«Αγαπητέ Δημήτρη, νομίζω ότι σαν απόφοιτος λυκείου καλά τα πήγα, ε; Έχουμε και άλλους απόφοιτους λυκείου όπως βλέπετε εδώ», είπε δείχνοντας τους μουσικούς.
Κατόπιν, ανέφερε: «Για μένα είναι ιστορική βραδιά γιατί ποτέ στα πολιτισμικά δρώμενα αυτής της χώρας δεν συνέβη αυτό το γεγονός που συμβαίνει απόψε εδώ. Ακόμα και το Κάπα Κάπα Έψιλον ξεπέρασε τον χαρακτηρισμό της προόδου και μπήκε στη σφαίρα της υπέρβασης. Μια υπέρβαση που χρειάζεται κότσια για να την κάνεις. Και το μόνο κόμμα που έχει κότσια όχι μόνο να την κάνει, αλλά και να την υλοποιήσει είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας», είπε χαρακτηριστικά ο συνθέτης καταχειροκροτούμενος από χιλιάδες κόσμο.
Ο 84χρονος Σταύρος Ξαρχάκος, καθοδηγούσε με ενέργεια έφηβου, με τη γνώριμη ένταση και ψυχή που διευθύνει πάντα. Πηγαινοερχόταν από τη μια πλευρά της σκηνής στην άλλη. Πότε στα μπουζούκια, πότε στο βιολί, στα κρουστά, στις κιθάρες, πότε στα πνευστά, με τον συνδυασμό που «απαιτούσε» το κάθε τραγούδι.
Το «ελιξήριο», για τους/τις παρευρισκόμενους/ες, είχε ως συστατικά τις μελωδίες του Στ. Ξαρχάκου με τον λόγο των Νίκου Γκάτσου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Βασίλη Ανδρεόπουλου, Κώστα Φέρρη κ.α. Την απόδοση των μουσικών και την ερμηνεία από τους/τις Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλη Μητσιά, Νατάσσα Μποφίλιου, Γιώργο Νταλάρα, Μίλτο Πασχαλίδη και Ηρώ Σαΐα.
Ερμηνευτές/ιες και θεατές «βούτηξαν» σ’ έναν… ποταμό συναισθημάτων, εικόνων και αναμνήσεων, βίωσαν -όσοι/ες έχουν το προνόμιο να λένε «ήμουν και εγώ εκεί»- μια «μαγική» βραδιά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι τραγουδιστές (όταν δεν ερμήνευαν) «ενώθηκαν» με τους θεατές. Χειροκροτούσαν, χόρευαν, έζησαν στο έπακρο τις ξεχωριστές στιγμές.
Τραγουδήθηκαν «διαμάντια» όπως τα «Μάνα μου Ελλάς», «Αυτόν τον κόσμο τον καλό», «Χοντρομπαλού», «Νυν και αεί», «Εμείς που μείναμε», «Τα τρένα που φύγαν», «Άσπρη μέρα και για μας», «Όνειρο δεμένο», «Έβαλε ο Θεός σημάδι», «Πώς να σωπάσω», «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», «Στου Θωμά το μαγαζί», «Το δίχτυ».
Το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» με τους λογοκριμένους στίχους: «Τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους, πέφταμε φωνάζοντας: “Κάτω οι Γερμανοί”». Αλλά και το «Προσκύνημα», το τραγούδι που προστέθηκε -μετά την πτώση της δικτατορίας- στις παραστάσεις του «Μεγάλου μας Τσίρκου», αφιερωμένο στους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
Οι μουσικοί ερμήνευσαν το «Ήτανε μια φορά», ενώ η «νύχτα έγινε μέρα» στο «Καίγομαι – καίγομαι», με τους θεατές να φωτίζουν το στάδιο με τους φακούς από τα κινητά τους.
