Μία βόλτα στα ελληνικά social media και ειδικότερα στο Facebook και στο Twitter είναι ικανή για να μας κάνει να αηδιάσουμε από την τοξική αρρενωπότητα και τον εσωτερικό μισογυνισμό που εκφράζεται ελεύθερα στις πλατφόρμες αυτές.
Γράφει ο Μαργαρίτης Αννάογλου
Γιατί, όμως, υπάρχει τόσο έντονα ένα αντιφεμινιστικό κίνημα και ειδικά από τον ανδρικό πληθυσμό της χώρας μας;
Αν προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε κοινωνικά και ψυχολογικά, τότε μπορούμε να καταλήξουμε σε πολλά και διαφορετικά συμπεράσματα. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που στην ιστορία της, έχει περάσει από πολλές συντηρητικές χρονικές περιόδους που έχουν αφήσει ακόμη υπολείμματα στερεοτύπων.
Σε συζητήσεις που έχω βρεθεί με γνωστούς, οι οποίοι είναι βαθιά μισογύνιδες έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως αυτό που φοβούνται περισσότερο για το φεμινιστικό κίνημα είναι ακριβώς η επίτευξη του στόχου του, την ισότητα των φύλων.
Για αυτό καταλήγουν σε ακραία σχόλια, όπως το πολύ mainstream, πλέον, «φεμιναζί». Δεν φοβούνται τις «ακρότητες των φεμινιστριών» ή «το ότι κρύβονται άλλα πράγματα πίσω από το κίνημα».
Φοβούνται πως όντως επιδιώκεται η ισότητα, πράγμα το οποίο θα σημάνει την λήξη της κυριαρχίας τους παντού και σε κάθε τομέα.
Η εικόνα γυναικών να μάχονται για τα αυτονόητα δικαιώματά τους και να
καταφέρνουν επιτέλους να διεκδικούν είναι μία εικόνα που τρομάζει μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού.
Γιατί, όμως, ενώ η κοινωνία προοδεύει, καλά κρατεί το αντιφεμινιστικό κίνημα; Αυτό συμβαίνει γιατί ο μισογυνισμός έχει υποστεί ένα rebranding, όπως λέμε και στην γλώσσα του μάρκετινγκ.
Πλέον, δεν ονομάζεται μίσος προς τις γυναίκες ή στερεοτυπικές συμπεριφορές, αλλά «alpha male».
Εδώ και αρκετά χρόνια ακούμε τον όρο «alpha male», λοιπόν, να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από άνδρες που νιώθουν την ανάγκη να υποστηρίζουν την «ανωτερότητά» τους δημόσια, αλλά να μην ταυτιστούν με τον όρο «άνδρας παλαιάς κοπής» και «μισογύνης».
Από την άλλη πλευρά, οι γυναίκες που υποστηρίζουν όλα αυτά τα στερεοτυπικά
παραληρήματα των Ελλήνων ανδρών είναι τα θύματα που έχει καταφέρει το σύστημα να φυλακίσει σε μία μόνιμη αποδοχή της τοξικής αρρενωπότητας και της ανισότητας που επηρεάζει το ίδιο τους το βιολογικό ή κοινωνικό φύλο.
Κλείνοντας, όμως, και φεύγοντας από τις συνεχείς επιθέσεις στο φεμινιστικό κίνημα, πρέπει να γυρίσουμε την κάμερα στο ποια είναι τα αρνητικά αποτελέσματα που έχει ο μισογυνισμός και η τοξική αρρενωπότητα στους ίδιους τους υποστηρικτές της.
Από την στιγμή που ένα αγόρι έρχεται στην ζωή, πρέπει να υπακούσει στους
υπάρχοντες κανόνες μίας καταπιεστικής ελληνικής κοινωνίας και για να έχει αξία, πρέπει να παίζει με τρακτέρ και αμάξια, να μην φοράει ρούχα με έντονα χρώματα, αν φορέσει ροζ είναι «γκέι» ή «θηλυπρεπής» και όταν μεγαλώσει πρέπει να επιβάλλεται σε όλους και ειδικά στις γυναίκες που «είναι κατώτερες και ανήκουν στο σπίτι».
Από την άλλη τα κορίτσια που έρχονται στον κόσμο πιέζονται από την αρχή να είναι υποδεέστερες και να μην υψώνουν την φωνή τους, να είναι «γλυκές» και «ευγενικές» και τέλος να μην σκεφτούν καν το λάθος που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, το λάθος της αρσενικής υπεροχής.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, πόσο πιεστικό είναι ένα τόσο δογματικό αφήγημα που δεν αφήνει περιθώρια “λαθών” και σε περίπτωση μίας εξαίρεσης από τους κανόνες, σε καταδικάζει και σε υποτιμά…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη του ιστότοπου pliktrologionews.gr
